22. An deiner Seite

Dyszał niczym po prawdziwym maratonie. Jego mięśnie drżały. Opadał z sił, gdy krwiożercze łby co i raz wychylały się z otchłani, aby pochwycić go i zaciągnąć w nicość. Miotał się i szarpał, uderzając pięściami na oślep, lecz to nie przynosiło rezultatu. Krzyknął przerażony, gdy dwie paszcze zamknęły się na jego nadgarstkach. Chciał się wyrwać, ale pozostało mu tylko błaganie o litość. Silne potrząśnięcie. Ciemność i znajoma twarz. Marcus?

- Stary, uspokój się wreszcie! – skarcił go chłopak. Dopiero wtedy Bill zauważył jego dłonie na swoich nadgarstkach. – Obudzisz całą okolicę!

Blondyn spojrzał na niego wciąż nie potrafiąc dojść do ładu. „Czyli to był sen, kolejny koszmar”, pomyślał. Opadł na poduszki z głośnym westchnięciem.

- Przepraszam. Miałem zły sen – wydukał, przecierając twarz. Ile jeszcze będzie musiał znosić te wizje?

- Zauważyłem – odparł Marcus, wracając na swoje łóżko. – U nas jakoś łatwiej było z tobą wytrzymać. Mam tylko nadzieję, że nie będę musiał budzić cię co noc. Chciałbym tu wypocząć.

- Jasne, to oczywiste. Tylko, że… To miejsce źle na mnie działa.

- Ty serio boisz się lasu?

Bill spojrzał na niego spode łba.

- Tak, boję się – przyznał niepewnie. Mówienie o swoich słabościach nigdy nie jest łatwe. – Miałem kiedyś wypadek i powiedzmy, że miał on związek z lasem. Dość przykra historia.

- Spoko.

Szatyn nakrył się śpiworem i odwrócił do ściany. Kaulitz w pierwszej chwili miał ochotę zrobić to samo, lecz powstrzymał się.

- Słuchaj, co do tego, co było wczoraj, przepraszam, że tak wyszło. Nie powinienem był kłamać, co do swojego nazwiska, ale nie widziałem innego wyjścia – zaczął.

- Wiesz, normalnie by mi to zwisało, ale to nie jest mała sprawa - chłopak odwrócił się w jego stronę. – Okłamałeś wszystkich, masz fałszywe papiery. Gdyby to chodziło tylko o zmyślenie jakichś pierdół, to jeszcze by uszło.

- Tak, wiem, ale nie widziałem wtedy innego wyjścia! Uwierz mi, że miałem powody, żeby to zrobić.

- Na jakiej podstawie miałbym ci wierzyć?

Zamilkli. Świerszcz mącił niezręczną i pełną napięcia ciszę. Nieporuszony grał swoją pieśń, która być może cudowna dla jego gatunku, dla ludzi i tak była jedynie cykaniem.

- Więc?

Były wokalista wstał bez słowa i zapalił stojącą w kącie lampkę nocną. Przy jej ciepłym świetle zaczął przeszukiwać swoją torbę. W końcu udało mu się wyłowić znajomego laptopa.

- Pokażę ci coś.

Nie wiedział, czy uda mu się go przekonać, jednak musiał spróbować. Niechętnie ściągnął z szyi swoją opaskę.

*

Opuścili domek koło południa, co i tak było dobrym wynikiem zważywszy na wydarzenia ostatniej nocy. Obaj byli niewyspani, jednak Bill mógł być z siebie zadowolony, częściowo osiągnął swój cel. Marcus zrozumiał jego sytuację, ale straconego zaufania nie odzyska się z dnia na dzień. Mimo wszystko wciąż byli ze sobą w pozytywnych stosunkach, z czego należało się cieszyć. Co więcej, szatyn dał słowo, że nie wspomni o niczym swojemu ojcu, więc były wokalista mógł być spokojny o swoją pracę.

Udali się do dużego budynku, w którym mieściła się m.in. miejscowa stołówka. Mimo dość późnej pory, liczyli, że dostaną jeszcze coś na śniadanie. Na miejscu natknęli się na znajomego tancerza w jego najbardziej rozpoznawalnym stanie, czyli dość niewyspanego. Wybrali kilka rzeczy z pozostałych po śniadaniu resztek, po czym dosiedli się do kolegi.

- Gdzie reszta? – zagadnął Marcus. Isaac ospale podniósł głowę znad talerza.

- Poszli się przejść czy coś. Przynajmniej tak mówiła Macy, gdy próbowała wyciągnąć mnie z łóżka.

- Nie dałeś się jej, podziwiam cię.

- Nie ma czego podziwiać. Nie jest aż taka straszna. A jak z tobą? – spytał, zwracając się do Billa.

- Mogło być gorzej. Powinienem był inaczej to rozegrać – stwierdził, wpatrując się w kanapkę. Jakoś nie miał apetytu.

- Teraz to już nieważne. Myśl, jak z tego wybrnąć, bo nieźle się wkopałeś.

- Muszę przyznać Marcusowi rację. Atmosfera jest dość napięta.

- Scheiβe… - westchnął i położył się na stole.

- Nie możesz po prostu pokazać im tego co mi? – zapytał szatyn. Bill pokręcił głową.

- To może nie wystarczyć. Słyszałeś Chrisa, nic do niego nie dochodzi.

- Tak, on bywa strasznie uparty.

- Podobnie jak ja.

- To prawda, jesteście w tej kwestii dość podobni.

- Sorry, że się wcinam, ale macie coś na obronę? Może coś doradzę czy coś – zaproponował Isaac.

- Mam kilka zdjęć i nagrań na laptopie. Nie jestem tylko pewien czy to im wystarczy.

- I blizny.

- Blizny?

- Długa historia. Opowiem ją później.

- Dzisiaj jest ognisko, więc będziesz mieć szansę, żeby od razu wszystkim ją opowiedzieć.

- Cóż, może to coś da.

- Dla odwagi powiem ci, że masz kilka osób po swojej stronie. Jestem ja, Macy, Marcus…

- I Crystal. Dzięki – powiedział Bill, uśmiechając się lekko. – W pewnym momencie zacząłem już planować przedwczesny powrót do domu.

- Kiepski pomysł. Znając życie dotarłbyś na miejsce wtedy, kiedy my, jeśli w ogóle byś tam dotarł.

- Nie no teoretycznie da się tak zrobić. Słyszałem o ludziach, którzy przemierzają całe kraje w ten sposób. Chciałbym kiedyś tego spróbować.

- Osobiście wolę własne auto. A teraz chyba pójdę się przejść, idziecie?

- Ja odpadam.

- Spaaaać… - jęknął blondyn, który nadal zalegał na stole.

- Jak chcecie. W takim razie do zobaczenia później.

Chłopak odłożył swój talerz i udał się do wyjścia. Kaulitz ponownie zerknął na swoją nieszczęsną kanapkę. Czy to możliwe żeby przez kilka minut stała się bardziej apetyczna?

- Nieźle popsułeś Marcusowi szyki – rzekł tancerz, przerywając koledze dopiero co rozpoczęty posiłek.

- Że co? – Bill ze zdziwieniem uniósł głowę.

- Postawiłeś go w kiepskiej sytuacji. Przez twoje fałszywe papiery może mieć problemy z ojcem, a za jakiekolwiek wspieranie ciebie narazi się Irene.

- Co ma do tego Irene? – były wokalista zmarszczył czoło. – Wiem, że trzyma stronę Chrisa…

- To wieloletnia miłość Marcusa.

Dwudziestolatek z wrażenia zachwiał się na krześle.

- Nie wiedziałeś?

- Nigdy się tym nie interesowałem. Nie widziałem też żadnych znaków, ale ja nigdy nie byłem dobry w tego typu sprawach.

- Nie przejmuj się tym, bo Irene też o niczym nie wie i również nic nie zauważyła mimo upływu czasu – Isaac wyciągnął się na krześle, po czym przyjął nieco poważniejszą pozę niż poprzednio. – Marcus buja się w niej już od szkoły średniej.

- I nigdy jej się z tego nie zwierzył? Przecież to nie ma sensu… - westchnął, załamując ręce.

- Wszyscy mu to mówiliśmy, ale on po prostu nie potrafił się przemóc. Inna sprawa, że Irene przez długi czas była w związkach z innymi, więc Marcus po prostu nie chciał ingerować. Obecnie jest wolna.

- Czyli miałby szansę coś zdziałać – rzekł, wpatrując się tępo w kolorowe wzory na obrusie. – Masz rację, nawaliłem.

- Tak bywa. Popełnianie błędów to część ludzkiej natury, choć z drugiej strony ciężko mi ocenić, czy to co zrobiłeś to błąd. Nie znam twojej historii.

- Poznasz ją wieczorem, spokojnie – oświadczył. Wreszcie zabrał się za mozolne jedzenie kanapki. Jego żołądek już zaczął się o to dopominać.

- Czy to o tych bliznach wspominałeś wcześniej? – brunet kiwnął głową, wskazując na ślady na bladej skórze.

- Między innymi – Kaulitz obrócił rękę i przyjrzał się nielicznym małym wybrzuszeniom, które widniały na jego ciele. Szycie uratowało go przed większymi znamionami. – To przez wypadek.

- Wyglądają jak ślady po ugryzieniach.

- Bo nimi są.

- Aha. Ciesz się, że są takie małe. Popatrz na mój.

- Ałć! – poruszył się chłopak, gdy kolega zaprezentował mu bliznę na swojej łydce. Była kilkakrotnie większa od śladu na szyi blondyna. – Skąd to masz?

- Pies sąsiadów. Lata temu, ale zostanie na zawsze. Przez to nienawidzę psów.

- A Kapsel?

- To chomik, nie pies. Tylko nie przekazuj tego Matthew.

- Spoko – zaśmiał się Bill.

- Małe psy mi nie przeszkadzają, ale takie jak tamten wilczur…

- Może zmieńmy temat?

- Chętnie. Mam do ciebie prośbę.

- Słucham?

- Jakiś czas temu gadałem z Crystal. Nie wiem, czy wiesz, ale lekko się w tobie zadurzyła.

- Miałem takie podejrzenia… – stwierdził niepewnie, wspominając poprzedni wieczór.

- Nie jesteś zachwycony.

- Nie spodziewałem się tego. Zresztą, nie planowałem sobie nikogo szukać. Moja sytuacja i tak jest już dość skomplikowana.

- Spoko, nie wnikam. Chodzi mi tylko o to, żebyś na nią uważał. Jest bardzo delikatna.

- Rozumiem, ale… Cholera… - zaklął, wsuwając palce w swoje jasne włosy. Ostatnią rzeczą, której teraz potrzebował, były dramaty miłosne.

- Ej, wyluzuj. Nie każę ci się przecież z nią żenić – uspokajał go Isaac. - Po prostu jest dla mnie jak młodsza siostra i gdybyś coś planował…

- Nic nie planuję, ale rozumiem, o co ci chodzi. Nie martw się, nie skrzywdzę jej. Nie jestem taki.

- W porządku, ale jak coś…

- Wiem, wiem, domyślam się.

*

Tego dnia spędzili ze sobą jeszcze kilka godzin, przechadzając się co jakiś czas po okolicy, by wreszcie wypatrzyć zacienione miejsce na jakimś wzgórku przy wodzie. Gawędzili ze sobą o sprawach błahych i istotnych, o pogodzie i planach na przyszłość. Czasami ktoś się do nich dosiadał, ale zwykle reszta trzymała się gdzieś razem. Oni przyglądali się wszystkiemu z boku. Bill zdawał sobie sprawę z nastawienia znajomych do jego osoby. Chciał przeczekać największą burzę.

Ruszyli się z miejsc dopiero, gdy przyszła pora na zapowiedziane ognisko. Blondyn skoczył jeszcze po swoją torbę i wraz z ciemnoskórym kolegą poszli na spotkanie ze znajomymi, którzy zasiedli już w specjalnie przygotowanym do tego celu miejscu.

Zdążyli się jedynie przywitać. Po krótkim „Cześć!” kilka osób ostentacyjnie wstało i przemieściło się na inne wolne stanowisko. Wzrok pozostałych zwrócił się na Kaulitza, który zaczął się zastanawiać, czy aby na pewno powinien był rezygnować z pomysłu wyjazdu.

- A tym co odbiło? – obruszyła się Macy, odwracając się w kierunku obrażonej grupki.

- Wielce oburzeni. Niech idą, jeśli chcą.

- Niepotrzebnie przyszedłem…

- Teraz to już zostań – rzekł Marcus, w odpowiedzi na próbę wycofania się blondyna.

- Powinni dać ci szansę. To nic ich nie kosztuje – stwierdziła Crystal.

- Dzięki, że wy mi ją daliście – odparł miło Bill, siadając na krawędzi pnia pełniącego tu funkcję ławki.

- Mam nadzieję, że tego nie pożałujemy…

- Marcus!

- To może pokażę wam to co mam, póki jeszcze nie wywołałem kolejnych niepotrzebnych spięć – stwierdził były wokalista, kładąc laptopa na kolanach. Cała czwórka przysunęła się do ekranu, on zaś wykorzystał czas potrzebny do włączenia się urządzenia i pozbył się przysłaniającego jego szyję kawałka materiału. Otworzył pierwszą z zapisanych stron.