Sierotka cz.III

Hej!

Na wstępie przepraszam za krótki odcinek. Tak mi się akurat rozłożył materiał. Poza tym w tym tygodniu moja kolej na Barierę, więc mam trochę ograniczony czas. Mam nadzieję, że mimo wszystko odcinek przypadnie Wam do gustu. :)

kitty - Dzięki! :) Miałam nie ustalać konkretnych terminów, bo zwykle ich nie dotrzymuję (taka prawda! wszystko idzie dobrze, dopóki nie mam deadline'a...). Nie wiem dlaczego tak jest... W każdym razie póki co trzymam się wersji: odcinek raz na tydzień w weekend. :)

Dziękuję wszystkim za miłe słowa! <3

Pozdrawiam i życzę miłej lektury!

Część III

- Wstań, jest siódma.

Powieki uchyliły się leniwie. „Gdzie…” W ostatniej chwili odepchnął się od ziemi. Przez sen zsunął się na samą krawędź łóżka.

- Śniadanie na biurku, drugie zaraz ci przygotuję. Przyszykuj się, masz pół godziny.

Sauli odszedł, cicho zamykając za sobą drzwi. Chłopak postawił stopy na podłodze i przetarł twarz. Nie miał ochoty w ogóle zaczynać tego dnia.

*

Szybka podwózka dała mu jeszcze piętnaście dodatkowych minut przed rozpoczęciem zajęć. Nie za bardzo wiedział, w jaki sposób powinien wykorzystać ten czas. Gdyby Tom tu był pewnie poszliby gdzieś razem. Gdyby był.

Odetchnął ciężko, odganiając łzy napływające mu do oczu. „To już nie wróci, bądź silny!”, rozkazał siebie w myślach. Nie było łatwo, brak Toma nie był teraz jego jedyną bolączką.

Dokądkolwiek nie poszedł, czuł na sobie wzrok innych. Jedni współczuli, kilka osób uśmiechnęło się kpiąco. Byli też tacy, co chcieli do niego podejść, lecz w ostatnim momencie rezygnowali. Najwyraźniej nie sprawiał wrażenie osoby pragnącej kontaktu.

- Chcesz coś ode mnie? – warknął w stronę jednego z dzieciaków, gdy szedł środkiem korytarza w stronę właściwiej sali. Nie mógł postąpić inaczej. Miał swój status i honor, których musiał się trzymać, nieważne jak bardzo miał tego dnia ochotę zwyczajnie usiąść na podłodze i poddać się emocjom. Wyć i płakać do utraty sił, licząc, że to pomoże. Nie pomogłoby.

Ta sama sala. Ta sama ławka. To samo miejsce. Na wolnym położył swój plecak. Nikt nie będzie zajmował tego krzesła.

*

Niewiele pamiętał z zajęć, przywdziewanie i utrzymywanie pozbawionej emocji maski pochłaniało całą jego energię. Już na wstępie było źle, gdy nauczycielka przez pomyłkę wyczytała Toma z listy obecności. „Przecież nie żyje, ty głupia suko…”, cisnęło się Billowi na usta. Reszta pedagogów bardziej się pilnowała. Mogliby tylko nieustannie nie wypytywać młodszego Kaulitza o jego stan. „Jak się czuję? A jak mam się, kurwa, czuć…”

Unikał towarzystwa, a raczej to towarzystwo unikało jego i tej morderczej aury, która mu towarzyszyła. Wodził wzrokiem po korytarzu od grupki do grupki, szukając „swoich”. Tak jak zwykle jednak w godzinach szkolnych nie był w stanie ich nigdzie wypatrzyć. Zwykle odnajdywali się nawzajem dopiero po lekcjach, gdyż mieli zajęcia w innych salach z innymi klasami.

Po południu, gdy wreszcie miał wolne, spróbował poszukać swoich kumpli na zewnątrz budynku. Jak na złość trafił wprost na kogoś innego.

- Już jesteś? Dobrze, nie spóźnimy się.

Skrzywił się na widok krótkich jasnych włosów i znajomych tatuaży.

- A co jeśli z tobą nie pojadę? – zapytał zgryźliwym tonem. Mężczyzna uśmiechnął się.

- Ułatwisz mi sprawę. Ja dzwonię do Adama, on do pani dyrektor – rzekł, rozłożywszy ręce. – Nie będę się z tobą szarpać jak z dzieckiem.

Spuścił wzrok, burcząc coś wściekle. Załatwianie spraw z grupą będzie musiało poczekać.

*

- Dzień dobry, proszę usiąść. Zaraz obejrzę rękę.

Niezbyt dobrze czuł się w gabinecie, mimo iż Adam zgodził się zostać na korytarzu. Sauli uznał, że w ogóle nie ma po co opuszczać samochodu.

- Długo już tak masz? – spytał łysawy mężczyzna koło czterdziestki. Wydawał się być sympatyczny.

- Od ponad roku drżała tylko trochę. Teraz od jakiegoś tygodnia jest gorzej.

„Bruno. Tom. Strzały.” Znów wspomnienia.

- Coś spowodowało, że ręka zaczęła drżeć ten rok temu?

- Bójka.

- Rozumiem. O wypadku opowiadał mi Sauli. Zdejmij koszulkę i połóż się.

Przełknął ślinę. Nie przewidział takiego obrotu sprawy.

- To konieczne? – spytał cicho.

- Muszę widzieć mięśnie, poza tym chcę obejrzeć twój kręgosłup. Ostrzegam, że to może boleć. Nie wiem, jak zrosły się twoje rany ani co dokładnie spowodowało uszkodzenie.

*

- Już po wszystkim. Mogę pana prosić na chwilę? – lekarz zwrócił się do Adama. Mężczyzna spojrzał na nastolatka, który właśnie wyszedł z gabinetu w wyraźnie kiepskim nastroju i z obolałymi plecami.

- Słucham, coś się stało? – wszedł do pomieszczenia, zamykając za sobą drzwi.

- Proszę usiąść, to zajmie chwilę – medyk wskazał krzesło przy swoim biurku. – Po prostu ze względu na przepisy muszę panu powiedzieć o moich zaleceniach i spostrzeżeniach.

- Jasne.

- Sporządziłem dokładny opis problemu, w razie gdyby chcieli państwo np. zlecić dodatkowe badania czy zmienić lekarza. To zawsze ułatwia pracę. Dla chłopaka mam listę ćwiczeń, które powinien wykonywać regularnie. Nie mówię, że od razu, bo niektóre ruchy nadal sprawiają mu ból, ale im szybciej zacznie tym lepiej.

- Rozumiem, dziękuję. Czy skieruje go pan na rehabilitację?

- Na razie nie, z poważnymi zabiegami wolałbym poczekać. Proszę zgłosić się za tydzień na kontrolę, wtedy zobaczymy.

- Czy jest coś jeszcze?

- Właściwie jedna rzecz – rzekł, przysuwając się do stołu. – Czy ten chłopak miał jakieś przejścia? Nie mówię o wypadku, raczej o wcześniejszych rzeczach.

Lambert zmarszczył brwi.

- Czy chodzi panu o coś konkretnego? – spytał skonsternowany.

- Ciężko mi stwierdzić coś konkretnego, nie jestem psychologiem. Z łatwością mogę jednak orzec, że ten dzieciak jest bardzo wystraszony. Pracowałem z różnymi osobami, często ofiarami wypadków, ale nie spotkałem się jeszcze z takim przypadkiem.

- To młody chłopak, który dopiero co stracił jedyną bliską mu osobę. Ma prawo być zagubiony.

- To prawda, chciałem po prostu zwrócić uwagę na problem.

- Dziękuję.

- Oto wszystkie dokumenty i zalecenia. Proszę uważać na tego dzieciaka.

Kiedy opuścił gabinet, przywitało go chłodne spojrzenie. Bill siedział w poczekalni i patrzył na niego spode łba. Lambert tylko pokręcił głową.

- Chodź, wracamy.

*

Wodził wzrokiem po kolejnych linijkach znaków, usiłując znaleźć odpowiednią kombinację. Nie było to łatwe, wszystko go rozpraszało. Od Adama siedzącego tuż obok i czekającego na jego odpowiedź, przez Sauliego opierającego się o zamknięte drzwi, po intensywnie drżącą rękę. Nie potrafił się skupić.

- Spróbuj, to nie jest trudne – odzywał się co chwilę jego nauczyciel. To tylko pogarszało sprawę. Wściekle przyciskał niesprawną kończynę do swojego ciała. Dlaczego ona tak się trzęsła? Czemu nie dało się tego wyłączyć? Przygryzał wargę ze złości, lecz to zdawało się nie pomagać. Działało wręcz odwrotnie, im bardziej Bill się denerwował, tym mniej znośny stawał się ten niekontrolowany przez niego odruch. Chciało mu się płakać z bezsilności.

- No dalej, powiedz.

- Przestań… - wycedził przez zęby. Choć to nie te słowa cisnęły mu się na usta, notes oraz obecność opalonego mężczyzny z tatuażami na ramieniu skutecznie go hamowała.

- Nie mogę. Musisz zrobić to zadanie.

Adam co i raz spoglądał bezradnie w kierunku Sauliego. Siedzieli tak już od godziny, a postępy były znikome, jeśli nie powiedzieć żadne. Byli dopiero w połowie pracy domowej z angielskiego, a przed nimi jeszcze trudniejsze przedmioty, takie jak matematyka. Jej zresztą najbardziej obawiał się Lambert, który na co dzień uczył literatury i angielskiego.

- Chcesz zrobić przerwę? – zaproponował w końcu.

- Chcę to już mieć za sobą…

Było mu żal tego chłopaka. Widział te wściekłe spojrzenia skierowane w stronę nieposłusznej kończyny. Bardzo chciał mu pomóc, jednak nie miał wyboru, musiał pogodzić się ze swoją bezsilnością.

Znów zwrócił wzrok ku byłemu policjantowi.

- 10 minut przerwy – zarządził, dając znak Koskinenowi. Obaj opuścili pomieszczenie. Na placu boju został jedynie Bill. Przepełniony bólem jęk.

- Kurwa mać…

Drache